کابوس نیست اینکه من از خود فراری‌ام            عـیـنِ خـودِ عـذاب شـده بـی‌قـراری‌ام

لب‌تـشـنه‌تر ز بوتۀ خشکـیده در کویر            چـشـم انـتـظـار بـارش ابـر بـهـاری‌ام

در شأن کـبریـایی تو نیست ای لطیف            راضی شوی که خلق ببینند خواری‌ام

تو مـهـربـان‌تـریـنی و والاتـر از همه            بگذر ز من! به حقِّ همین اشکِ جاری‌ام

آنی مـرا رهـا کـنـی از دست رفـتـه‌ام            محبوب من! به دست چه کس می‌سپاری‌ام؟

با آن‌که در گـناه و بدی غوطه‌ور شدم            من حاضرم قسم بخورم دوست داری‌ام

ای یارِ آنکه جز تو ندارد رفیق و یار            می‌خـواهم از تو با همۀ شرمـساری‌ام

لا یـمکـن الـفـرار... مبادا خـدای من!            یک آن مرا به حال خودم واگـذاری‌ام